Na początek

Pierwszy wpis powinien określać charakter bloga. Myślę, że poniższy tekst, pisany podczas burzy emocji,wiele wyjaśni. To tyle jeśli chodzi o słowo wstępu. Miłej lektury.

"Nie piszę tego dla Was tylko dla siebie. Jeśli zyskasz coś czytając ten tekst, to jest to jedynie efekt uboczny celu jaki mi przyświecał pisząc te słowa. Piszę, aby móc z boku zobaczyć to co działo się moim życiu, to co całe życie wydawało mi się naturalne, przepraszam, standardowe, a takim nie było. Naturalne było, gdyż wszystkie te rzeczy działy się z mego wnętrza, bezwiednie, bezmyślnie, sterowane emocji, bez udziału umysłu. On był wszystkiego świadomy, znał dobrze zasady absurdu, który rządził moimi działaniami, przez emocje nazywanymi „naturalnym odruchem”. Patrząc wstecz mogę uświadomić sobie jak bardzo różnił się świat i zdarzenia których byłem uczestnikiem, od tego co widzieli inni i co ja zaczynam teraz widzieć. Powoli składa się to w jedną, na swój sposób sensowną, całość, ale czy pozwoli mi zrozumieć samego siebie, tego nie wiem. Na pewno nie zaszkodzi, a pewnie pomoże, będzie kolejnym elementem terapii, psychicznego samoleczenia się jakiego jestem obiektem od niepamiętnych lat. Jestem swym własnym lekarzem i pacjentem, psychologiem własnego umysłu, który znam jak nikt i z biegiem lat uczę się coraz lepiej rozumieć i oswajać z rzeczywistością. Jest to trudny proces niekończących się upadków i lepszych chwil, łatania dziur, prób zbierania się w całość, godzin spędzonych na tłumaczeniu samemu sobie praw rządzących świat i powodów kierujących zachowaniami ludzi. Zachowaniami często niepojętymi według mojego własnego, naturalnego myślenia, a całkiem sensownymi według mojego zsocjalizowanego umysłu. Lata nauki, matematyka, logika, to co stało się mym losem, nauką i pracą dało mi szansę na jak najlepsze wykształcenie wewnętrznego lekarza. Nic innego tak dobrze by go nie wyedukowało jak studia i życie pełne logiki, jasnych zasad i szukania zrozumienia w niejasnych rzeczach. Jestem wdzięczny losowi, Bogu, za to, że nie zostawił mnie bez oręża. Dał mi matematykę, posłał mnie drogą, która dała mi najlepsze narzędzia do opanowania tego co jest we mnie. Bez tego byłbym zagubiony, nie miałbym jak sobie pomóc. A tak, jestem, staram się i próbuję być, móc zapanować nad sobą.

Często brak mi siły, chęci, wiary, jestem zmęczony. Zmęczony życiem w wieku lat 25-ciu, choć jeszcze się nim nie nażyłem. Nie doświadczyłem wielu, w wielu sferach wciąż nie jestem nawet amatorem i coraz bardziej boję się nim być. Dławi mnie gdy myślę co mnie, mam nadzieję (mimo wszystko!) czeka, bo boję się czy sobie poradzę. Strach wypełnia moje życie, bo odpowiedzialność jest we mnie głęboko wpisana i wpojona. Boję się tego, co dla wielu nawet w najgłębszych przypuszczeniach nie jest powodem do zmartwienia. Boję się tego co dla innych prozaiczne, oczywiste czy nieuniknione. Szaleję, gdy mózg zaczyna atakować mnie i dusi mnie panicznym strachem, tak irracjonalnym i bezzasadnym dla wielu. Mój mózg jest mym największym katem i ciemiężcą, który dręczy i męczy dla swej podłej przyjemności. Nie ma tu ani krzty masochizmu, to natura, teraz już podwójna, walczy i broni mnie jednocześnie. Emocjonalny kat i umysłowy terapeuta. Jakież to szczęście, że terapeuta może się uczyć i z czasem coraz lepiej radzi sobie ze swym, niełatwym pacjentem. Szczególnie, że pacjent ten jest wyjątkowo uciążliwy i marudny, a swymi problemami obarcza go od lat. Któryż z lekarzy nie miałby dość takiego pacjenta, psychicznie można nie wytrzymać z takim obciążeniem. Ale co zrobić, jeśli nie ma od niego ucieczki? Trzeba wielkiej cierpliwości, by dalej uparcie walczyć, tłumaczyć, słuchać i opiekować się rozszalałymi emocjami. Ujarzmić je, choć wiadomo, że i tak zerwą się ze smyczy. Uleczyć? Niewykonalne, tu nadzieja od dawna nie ma. Znaleźć leki, sztuczki czy sposoby na zapanowanie nad sobą? Na to szansa jest i o ile cierpliwości nie brakuje, to prędzej czy później same się pojawią.

Poczucie odtrącenia? Wspomnienie sytuacji całkowicie temu przeczących.

Wspomnienie sytuacji odtrącenia (mimo wszystko)? Szukanie pozytywów wśród tego co nastąpiło później.

Atak paniki? Nic. Trzeba przetrwać, próbować „wyłączyć się”, nie myśleć. Alkohol? To nie rozwiązanie, choć działa.

Dwutorowe poczucie własnej wartości (realne i urojone – bardzo niskie lub zerowe)? Poszukiwanie sukcesów. Mniejszych, większych, byle-jakich, jakichkolwiek.

Paniczny strach przed działaniami? Szukanie wsparcia podczas ich podejmowania.

Niemożność podjęcia decyzji, nawet prozaicznej? Jak powyżej.

Wewnętrzna niezgoda na wiele rzeczy jest skarbem i utrapieniem. Nie można tak po prostu „Just let go”, bo to się kłóci ze światopoglądem, osłabia fundamenty. Bez nich nie ma nic, bo nie wiadomo co ze sobą zrobić. Bez zasad, bez reguł, jest chaos, chaos niemożliwy do opanowania. Nie przyjemny chaos twórczy, dający swobodę, a przerażający chaos niszczący, zabierający grunt pod nogami i niszczący wszelkie poczucie bezpieczeństwa.

Najgorsze jest to, że nawet jeśli udaje się wygrać walkę z samym sobą i przekonać samego siebie do irracjonalności swoich własnych, emocjonalnych, myśli, to nijak nie można przekazać tego innym. Jak wytłumaczyć komuś, że moje fatalne samopoczucie, nie jest czymś złym, a raczej sukcesem, bo udało się nie dopuścić do niczego gorszego? Jak przekonać, że należy się z tego cieszyć, gdy druga strona nawet nie wie, że cokolwiek się stało?

To jakby taka dziwna bateria: człowiek żyje, coś-tam robi, energia jest. Nagle pyk i już, energia zero, a otoczenie nie wie, że cokolwiek się stało. I kiedy człowiek z mozołem stara się wygrzebać z dna i zacząć powoli odzyskiwać energię, trzeba ją tracić na tłumaczenie zachowania czy nawet, gorzej!, na odpieranie ataków czy zarzutów. Wtedy orientacja wariuje, umysł jest rozrywany na dwoje i nie ma drogi ucieczki. Sytuacja patowa, dramat, wiele godzin, dni czy tygodni kolejnych rozmyślań przed nami.

Niestety jest bowiem tak, że gdy coś już stało, to się nie odstanie. I nie od-pamięta. I nie odczuje. A mózg pamięta dużo i potrafi świetnie przywoływać stare wspomnienia, emocje, uczucia. I nie ma w sobie litości, pyk i projekcja starej taśmy uruchomiona. I boli jakby to było wczoraj. Brakuje siły do tak bezsensownej walki. Ile razy można toczyć tę samą bitwę? Ile razy można mierzyć się z tym samym wrogiem? Ileż trzeba mieć siły, by móc znów walczyć z tymi samymi demonami, po raz setny czy tysięczny.

Czas leczy rany. Niektóre tak, niektóre trochę, niektóre nigdy. Nie moją decyzją się to dzieje, to natura.

Piszę to dla siebie i choć miałem czuć się lepiej to nie jestem tego pewien. Na pewno czuję się inaczej, może nieco pewniej w tym samo-zagubieniu.

Czasem gdy jest źle warto pójść w dół. Jeśli zna się drogę, to można dojść do znajomego miejsca, z którego ścieżka prowadzi już tylko w górę. Siedząc zaś gdzie nieco ponad dnem można bez sukcesu szukać drogi w górę i stokrotnie pobłądzić nim znajdzie się jej ślad. Droga w dół jest zaś łatwiejsza, bo przecież znamy i czujemy emocje, które nas tak nisko sprowadziły. Spotęgowanie ich to już inna misja, ale to kwestia wyczucia, kiedy trzeba, wie się co należy robić.

Pustka, zmęczyłem umysł, dał mi chwilę wytchnienia. Czas na sen. A po nim nowy dzień, nowe wyzwania, kolejne walki. Oby nie zabrakło siły."


Oto moje życie.